Logos Multilingual Portal

Select Language



George Bernard Shaw (1856-1950)  Shaw was born in Dublin of Protestant Irish stock. His mother was a talented amateur singer; his father was a corn trader. His education was irregular, due to his dislike of any organized training. After working in an estate agent's office for a while he moved to London as a young man (1876), where he established himself as a leading music and theatre critic.
From 1879-1903, Shaw was a councillor for the London borough of St Pancras, getting practical experience of social problems in local government. All his life he remained interested in questions of social reform.
In 1884, he joined the Fabian Society where he met Sidney Webb and joined him in his attempt to make socialism respectable. Shaw became famous as a socialist agitator, speaking publicly (and for no fee) all over London, once or twice a week for the next 12 years.
He began his literary career as a novelist; as a fervent advocate of the new theatre of Ibsen (The Quintessence of Ibsenism, 1891) he decided to write plays in order to illustrate his criticism of the English stage. His earliest dramas were called appropriately Plays Pleasant and Unpleasant (1898). Shaw's radical rationalism, his utter disregard of conventions, his keen dialectic interest and verbal wit often turn the stage into a forum of ideas. He wrote lengthy stage directions and character descriptions, more in the style of a novel than a play, as they were read - and admired - but deemed unsuitable for stage performance. Only in the Twenties they began to be accepted and appreciated by the public.
It is a combination of the dramatic, the comic, and the social corrective that gives Shaw's comedies their special flavour. In the plays of his later period discussion sometimes drowns the drama, in Back to Methuselah (1921), although in the same period he worked on his masterpiece Saint Joan (1923), in which he rewrites the well-known story of the French maiden and extends it from the Middle Ages to the present.
Other important plays by Shaw are Caesar and Cleopatra (1901), a historical play filled with allusions to modern times, and Androcles and the Lion (1912), in which he exercised a kind of retrospective history and from modern movements drew deductions for the Christian era. In Major Barbara (1905), one of Shaw's most successful «discussion» plays, the audience's attention is held by the power of the witty argumentation that man can achieve aesthetic salvation only through political activity, not as an individual. The Doctor's Dilemma (1906), facetiously classified as a tragedy by Shaw, is really a comedy the humour of which is directed at the medical profession. Candida (1898), with social attitudes toward sex relations as objects of his satire, and Pygmalion (1912), a witty study of phonetics as well as a clever treatment of middle-class morality and class distinction, proved some of Shaw's greatest successes on the stage. In 1925 he was awarded the Nobel Prize for Literature. Shaw accepted the honour but refused the money.
Shaw's complete works appeared in thirty-six volumes between 1930 and 1950, the year of his death. He died at the age of 94, whilst pruning an apple tree.
".

als twee personen zich onder de invloed bevinden van het meest gewelddadige, meest krankzinnige, meest verwarrende en meest voorbijgaande van alle passies, moeten ze ook nog bezweren, dat ze ononderbroken in die opgewonden, abnormale en uitputtende toestand zullen blijven tot de dood hen scheidt
de dingen waarover de meeste mensen willen weten, gaan ze gewoonlijk niets aan
de enige keer dat mijn opvoeding werd onderbroken was toen ik school liep
de volmaakte liefdesaffaire is die, welke zich geheel per post voltrekt
democratie is een toestand die verzekert, dat we niet beter geregeerd zullen worden dan we verdienen
democratie stelt verkiezing door een incompetente meerderheid, in de plaats van aanwijzijng door een corrupte minderheid
doe anderen niet aan, wat jij zou willen dat zij jou aandoen. Hun smaak kan een andere zijn
een geleerde is een man die niets te doen heeft en de tijd doodt door te studeren
Engeland en de Verenigde Staten zijn twee landen die zich van elkaar onderscheiden door een gemeenschappelijke taal
er bestaan geen beter bewaarde geheimen dan de geheimen die iedereen raden kan
er is geen oprechter liefde dan de liefde voor voedsel.
Hegel had het juist, toen hij constateerde dat we van de geschiedenis leren, dat men nooit iets van de geschiedenis kan leren
het feit dat een gelovige gelukkiger is dan een scepticus, is niet van meer relevantie dan dat een bedronkene gelukkiger is dan een nuchter mens
het is gevaarlijk oprecht te zijn, tenzij je ook dom bent
het vermogen tot accuraat observeren wordt gewoonlijk cynisme genoemd door hen die het ontberen
iedere verandering van onze wetten haalt geld uit de zak van de een en stopt het in die van de ander
ik ben zeker gek, maar indien ik het niet ben, dan moeten de anderen ook niet in vrijheid zijn
in plaats van de rijken teniet te doen, moeten we dat doen met de armen
laat de vrees voor armoede je leven leiden en als beloning zul je te eten hebben, maar je leeft niet
liefde bestaat uit het overwaarderen van verschillen tussen de ene vrouw en de andere
niemand die zijn eigen taal volledig meester is, krijgt ooit een andere volledig onder de knie
nooit verwacht ik van een soldaat dat hij nadenkt
patriotisme is de overtuiging dat dit land superieur is aan alle andere, omdat jij er werd geboren
probeer niet voor altijd te leven, het zal je niet lukken
voor hoe meer dingen een mens zich schaamt, des te achtenswaardiger hij is
vrijheid betekent verantwoordelijkheid. Daarom vrezen de meeste mensen haar
wacht niet op de juiste gelegenheid, maar creëer ze
wanneer een man een tijger wil doden heet dat sport, wanneer de tijger hem wil doden heet dat wreedheid
we hebben evenmin het recht om geluk te genieten zonder het te scheppen, als om ons in weelde te wentelen zonder deze te genereren